Θα μπορούσε να είναι μία πολύ εύθυμη εβδομάδα αν ο θίασος που συνεχίζει την παράσταση Μνημόνιο για τρίτη χρονιά, με ολοένα και λιγότερα εισιτήρια, δεν κόστιζε τις ζωές εννέα παιδιών και τριών μανάδων. Θα μπορούσε να είναι μία ακόμα εβδομάδα πιέσεων, φόρων, απολύσεων, συζητήσεων, κινητοποιήσεων, αντιδράσεων. Θα μπορούσα κι εγώ να σας πω για τον Nick Gravenites που θα παίξει στην Αθήνα, για τη Δήμητρα Γαλάνη που ξεκίνησε τις εμφανίσεις της στο Passport, για το Δημήτρη Πουλικάκο και το Δημήτρη Πολύτιμο, για δυο-τρία νέα τραγούδια, για πολλές κωμικοτραγικές εξελίξεις και πράξεις του θιάσου, που σας είπα ξεκινώντας. Θα μπορούσα να σας πω και για τη διεθνή νομιμότητα και άλλες τέτοιες συμβάσεις που φτιάχτηκαν για άλλοθι των πραγματικά παράνομων. Θα μπορούσα να συνεχίσω τη ζωή μου κι εσείς τη δική σας σα να μην άλλαξε τίποτα…
 

Μα νιώθω ένοχος. 
 

Ένοχος, γιατί εννέα παιδιά και τρεις μητέρες έθρεψαν τους δικούς μας πόθους και τα δικά μας όνειρα στο βωμό μιας θάλασσας που άλλοτε ήθελε να είναι θάλασσα ειρήνης. Ένοχος, που εκατοντάδες ζωές θυσιάζονται για να εξευμενίσουν τους δικούς μας μικρούς, γυμνούς θεούς.
 

Νιώθω κι αηδία.
 

Για όλους όσους δυο-τρεις μέρες τώρα με χαιρετούν σα να μην άλλαξε τίποτα στη ζωή τους, τη ζωή μας…
 

Για όλους όσους θεωρούν πως η ευτυχία περνάει μέσα από το Ευρώ ή όποιο άλλο χαρτάκι αποτυπώνει την περίληψη των ονείρων τους.
 

Για όλους όσους κάθισαν μπροστά στην τηλεόρασή τους παρακολουθώντας τα δελτία των 8 και των 9, απολαμβάνοντας το πλούσιο ή λιγότερο πλούσιο βραδινό τους και τη μακάβρια παρέλαση ζωών χαμένων.
 

Και θέλω να βάλω τα χέρια μου κάτω απ’ τη βρύση και να τα τρίβω, να τα τρίβω, μέχρι να φύγει και το τελευταίο ίχνος από κάθε χειραψία που αντάλλαξα με κάθε τηλεθεατή. Να τα πλύνω μέχρι να εξαφανιστούν και τα ίδια. Να τα βγάλω από πάνω μου, να μη τα βλέπω, να μην τα’ αφήσω να μολύνουν το μυαλό μου.
 

Θέλω να κλείσω τα μάτια να μη δω ξανά τα δήθεν ανέμελα χαμόγελα όσων συνάντησα αυτή την εβδομάδα. Να κλείσω τα αυτιά μου, να μην ξανακούσω την καλημέρα, την καλησπέρα, την καληνύχτα τους. Να μη τους ξανακούσω να μου πουν καλό μεσημέρι, καλό απόγευμα, καλή όρεξη. 
 

Να σκύψω το κεφάλι, να αποστρέψω το βλέμμα.
 

Να μη με ξαναρωτήσουν τα υποκριτικά τους «πώς είσαι;» κι εγώ να υποχρεωθώ  να απαντήσω «καλά». Να μη με ξανακοιτάξουνε στα μάτια και μου πουν για τα χαράτσια, τους απλήρωτους  λογαριασμούς τους, τα περίσσια τετραγωνικά των σπιτιών τους που τους βάρυναν, το αυτοκίνητο που καίει πολύ και είναι πια φορτίο.

Θέλω, για μια φορά, να σκεφτώ χωρίς το βάρος των ασήμαντων ζωών που σκονίζονται πάνω σε καναπέδες και ζεσταίνονται μπροστά στο λευκό φως της τηλεοπτικής οθόνης. Που τρομάζουν απ’ τον τρομοκράτη που αφαίρεσε δέκα ζωές κι αφήνουν την ασφάλειά τους στον τρομοκράτη που αφαιρεί χιλιάδες.
 

Γιατί, θέλω να πω για τις ζωές που χάνονται μα αυτοί τις θεωρούν ήδη χαμένες. Για τις ζωές που έχουν μικρότερη ή καθόλου σημασία, απλώς γιατί είναι ξένες. Για τη ζωή που αυτοί βάφτισαν παράνομη. Την καταδίκασαν.
 

Θέλω να σας πω για δώδεκα ζωές που χάθηκαν προχθές –κάποιες από αυτές πριν καν αρχίσουν- για να θρέψουν τα δικά μας μικρά, μέτρια ή μεγάλα, εφήμερα όνειρα. Τα  όνειρα μιας χώρας που απάνθρωπα χάνεται κι αυτή κάτω απ’ το βάρος  των κοντών ονείρων των λίγων και μιας ηπείρου που θέλει να ενωθεί πατώντας πάνω σε ζωές που θεωρεί ελαφρύτερες και ασήμαντες. Ζωές στο Κίεβο, ζωές στη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ. Ζωές στη Λαμπεντούζα, ζωές στο Αιγαίο. Ζωές που γίνονται το λίπασμα του απρόσωπου πολιτισμού μας. Ζωές που γίνονται το επαχθές μας χρέος και πού στ’ αλήθεια να το καταγγείλουμε;
 

Μα, θα αφήσω να σας το πουν δέκα τραγούδια. Τραγούδια που δεν αναρωτιούνται «τι είναι η ζωή» γιατί καλά το ξέρουν. Είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να τους πνίξει κάτω από το βάρος της. Και κάθε τόσο τους πνίγει όλους αυτούς που την απαξίωσαν.

 

Oi Va Voi - Refugee (ft. KT Tunstall)